هر وقت مریم آن لاینه میگم:عکس!
عکس بفرست برام! نمی دونه چرا اینقدر اصرار می کنم ولی می فرسته. با دوربین موبایلش از در و دیوار دانشگاه و شهر و اتاق کامپیوتر و ...عکس می گیره .از خودش و دوستانش توی زمین ورزش با راکت تنیس دردست و چهره ای که شادابی و رضایت توش موج می زنه. به عکسها خیره می شم و خوشحالم که هزاران کیلومتر از اینجا فاصله داره و مثل من روزی ده بار تپش قلبش زیاد نمیشه و از غولها و دیوهایی که با باتوم و کلاه کج ، سر راهش سبز میشن وحشت نمی کنه. تفریحش پیاده روی در مسیر خوابگاهه، اونم ساعت 2 نصف شب. دلخوشی ام اینه که لااقل اون داره مثل یک انسان زندگی می کنه و از زندگیش لذت می بره.
و اما تاثیرگذارترینها
مسلما بابام که به جای کروموزوم Yکروموزوم X به اولین سلول وجودم اهدا کرد تاثیرگذارترین فرد زندگیم بوده. فکر نکنم هیچ چیز دیگری حتی معلول و ناقص الخلقه متولد شدن من می تونست انقدر روی زندگیم تاثیر بذاره.
دوم سوم راهنمایی بودم که محمود حسابی جایزه مرد علمی سال رو برد و صحبتها و زندگینامه اش من را که عاشق فیزیک بودم مطمئن کرد که می خوام دکترای فیزیک بگیرم. از صد تا گزینه تعیین رشته، فقط 6 تای اول پر شد، فیزیک شریف ، قیزیک تهران، فیزیک امیرکبیر ، فیزیک علم و صنعت ... و دستگاه اینجا متوقف شد و منو پرت کرد تو فیضیه دانشگاهها.جایی که تلخ ترین و شیرین ترین خاطرات زندگیم توش شکل گرفت.جایی که له شدم و منجمد شدم و با واقعیتی به اسم زندگی در ایران به عنوان یک دختر روبرو شدم.
به جز چند سمینار و کنفرانس فیزیک که سال اول دانشگاه جذبم کرد دیگر سراغی از فیزیک نگرفتم. فضای 76 و دوم خرداد و خاتمی و سخنرانی های دانشگاه کمی امیدوارمان کرده بود. یکی از همین تریبون آزادها و صحبتهای جسورانه پسرکی لاغر و بلند. .. و از آن به بعد پای ثابت همه تریبون آزادها و برنامه های انجمن شدم و او هم که درس و زندگی غیر از انجمن نداشت. فاجعه 18 تیر؛ و من که ترس و بغض و کینه، درونم شعله می کشید بیشتر به او نزدیک شدم ... دستم را گرفت و بلندم کرد و خاک لباسهایم را تکاند و از مهلکه بیرونم برد.شیرینی زندگی دو نفره قشنگ در یک اتاق کوچک در خوابگاه متاهلین علم و صنعت . نیما من را بازسازی کرد، زندگی دوباره ام را مدیون او هستم.
سال 80. سایت زنان ایران و نوشته های شادی صدر که شور مبارزه برای حقوق انسانی ام را در من زنده کرد و تکلیف ادامه مسیر زندگی م را تعیین کرد . به شادی ای میل زدم که می خواهم با سایت همکاری کنم. جوابم را که داد داشتم از خوشحالی پر در می آوردم. شماره تماس خودش را داده بود و آدرس و زمان جلسه سایت. دو ساعت زودتر رسیدم و کاخ کودک را ده بار بالا پایین رفتم. چند جلسه که رفتم شادی گفت: از جلسه بعد بدون مطلب نمی آیی! سه شنبه بعد، چند تا کاغذ که تجربه زنانه ام را در آن نوشته بودم به شادی دادم و گفتم ببخشید که تایپ نکردم، کامپیوتر نداشتم. تایپ کرد و ویرایش و تیتر و ... کلی ازش تعریف کرد و گفت باز هم بنویس. تجربه ام درباره آزار خیابانی بود و تا یک ماه روی سایت بود و چه لذتبخش! شادی ، بهترین دوست و راهنما و همکار من بوده و هست و خیلی چیزها ازش یاد گرفته ام. تشویق او بزرگترین عامل قبولی من در رشته مطالعات زنان بود.
سال 81 .گروه گزارش مجله زنان، پرستو دوکوهکی، رویا کریمی مجد، فهمیه خضرحیدری... شهلا شرکت. شهلا شرکت از شادی خواسته بود چند تا از بچه های سایت را معرفی کند به مجله و من هم با ده تا سوژه اولین فرد حاضر در جلسه بودم. چیزی از گزارش نویسی و خبر و ... نمی دانستم و همین باعث شد دوبار بروم سه بار نروم و یک سال غیبت و کنکور و ... دوباره برگردم به مجله و بخواهم که بمانم. ویژگیهای شخصیتی شهلا شرکت ستودنی و آموختنی است.
وسط هزار تا کار چشمش که بهت می افته صدایت می کنه :نسرین! بیا اتاقم کارت دارم.
بله خانم شرکت؟
چی شده؟ چرا پکری؟ ...
آدرس مطب یک مشاور خوب بهت میده، کمی نصیحت می کنه و مهربون نگات می کنه و تو برای یک ماه شارژ میشی.
پیشش می مونم و تمام تجربه و خاطرات 20-30 سال زندگی و روزنامه نگاریش رو ازش می قاپم.
متاسفم که هیچ معلم و دبیر و استاد به یادماندنی نداشته ام و تقریبا تمامشان مصداق ادب از که آموختی از بی ادبان بوده اند برایم( سارا شریعتی از قاعده فوق مستثنا ست).
سیمون دوبوار و اوریانا فالاچی هم برایم مظهر انسانهای ستودنی هستند و آرزویم یک زندگی مثل فالاچی است. مهرانگیز کار را هم خیلی دوست دارم و کتاب رفع تبعیض از زنان او اولین کتاب فمینیستی بود که خواندم.
پ.ن. پدرم غیر از کروموزوم ایکس، تاثیرات دیگری هم در زندگیم داشته. راه و رسم انسانیت و سالم زندگی کردن را به من یاد داد و بلندپروازی را به من آموخت.
)
نه روسری نه توسری!