دیروز در دومین جلسه منشور زنان ، بحث حضور مردان در تدوین این منشور که قراره خواسته های زن ایرانی رو منعکس کنه، پیش کشیده شد. عده ای موافق بودند که صدایشان ضعیف بود و خیلی فرصت،جرات یا علاقه به مطرح کردن دلایل موافقتشون نداشتند ولی صدای مخالفان بلند بود که مردان از نیازهای ما و خواسته هامون خبر ندارند. اونا می گفتند اگه یه آدمی خیلی با علاقه و اشتیاق بگه می خواد از یه متهم دفاع کنه ما نمی تونیم بگیم بفرما بلکه باید یه حقوقدان این کارو بکنه. می گفتند مردها دوست دارند در جایی که وارد کار می شوند قدرت را به دست بگیرند و این ضربه می زند. عده ای هم می گفتند اگه مردا می خوان به جنبش زنان کمک کنند این همه کار برای انجام دادن هست ، برن انجان بدن! برخی هم در مقابل این حرف که مردان به خاطر منافع خودشان می خواهند با مطالبات برابری طلبانه زنان همراه شوند می گفتند مردها بروند منشور خودشان را بنویسند و حقوق خودشان را بخواهند.

نمی دونم روند تدوین این منشور در کشورهای دیگه چطوری بوده  و آیا حضور مردان باعث پذیرش بیشتر این مطالبات در جامعه میشه یا نه؟
روزبه که خیلی قضیه براش مهم بود و قبلا در این مقاله دلایل خودش رو برای لزوم وجود مردا در این منشور گفته بود از نتیجه بحثها دلخوره

پ.ن. نظرات موافقان رو یادم رفت بنویسم.مینو مرتاضی گفت همیشه به مردا ایراد می گیریم که زنها رو در تصمیم گیری دخالت نمیدن حالا خودمون نباید این کارو تکرار کنیم

شهیندخت مولاوردی هم گفت درسته مردا بخشی از مشکلند ولی بخشی از راه حل هم هستند
یکی از خانمها که نمی شناختمش گفت مردان نود درصد مشکلند و ده درصد راه حل!